SAMAÍN 2014

CONCURSO DE RELATOS  SAMAÍN 2014

RESULTADO DAS VOTACIÓNS

A peor noite de Samaín     1ºESO			3
A miña casa encantada      1ºESO			5
A casa encantada               1ºESO			3
Noite estraña no cemiterio  1ºESO			9
En modo zombi               1ºESO			4
A noite de Samaín           1ºESO			4
A casa embruxada           1º ESO			3
Un día moi raro                   1ºESO			3
Noite de meigas            2ºESO			6
Unha clase terrorífica    2ºESO			5
Historia da casona         2ºESO			10
O misterio das castañas  2ºESO			12
Samaín                        2ºESO			4
Lendas mariñeiras     2ºESO			12
A séptima irmá                2ºESO			13
Sombras do pasado       2ºESO			15
Pacto de norte             3 ºESO			14
A boneca de trapo        3ºESO			9
Puntuado do 1 ao 5 1º PREMIO: Sombras do pasado 2º PREMIO: Pacto de morte

                           Sombras do pasado

ANTÓN, home de ben, serio e traballador, non tivera máis remedio que ir de servinte para as Salgueiras, certos señores precisaban dunha persoa na súa granxa e el por mor a que o comera a miseria, ofreceuse. Regresaba ao seu lar cada quincena e xeralmente facíao ao anoitecer, para non perder de traballar. Esa noite non fora coma outras que tornara, chovía e facía un frío de mil demoños. Sen embargo viña alumeado pola Lúa, mais notaba que non viña só, que o perseguía algo, o que?, non o sabía. Se el se detiña, aquela cousa tamén o facía, se el apuraba o paso notaba nas súas costas un vago alento estraño que se quería facer notar.

Cada vez estaba máis medorento, e non tiña de que valerse, nin sequera unha vara coa que se defender. De socato, ao lonxe, avista unha luz, unha luz que semellaba que lle facía sinais a seguila. Antón, tremendo de medo e empapado en suor, estaba a seguir aquela claridade. Camiña que ti camiñaras sente que se vai afastando do verdadeiro camiño de volta a casa.

Inconscientemente aquela estraña luz íao levando a un Campo Santo; a claridade tíñaa de fronte. Tremendo de medo e abaneando como unha vara verde entra no adro dunha igrexa, olla os cadaleitos abertos, sen ninguén dentro, agás unha vaga néboa abalándose. Silandeiros vagaban os esqueletos polo adro da igrexa, camiñando sen presa e sen rumbo, pero Antón, arrepiado, repara no desacougo dun deles, que afastado dos demais e coa cabeza agochada, semellaba que chamaba por el... Aquela luz feble xa desaparecera.

Antón foise achegando a el en busca dunha resposta, mais de repente detívose, ao darse conta de a quen pertencía aquel corpo. Era Manuel, o de Vilas, o seu compañeiro de troulas, morrera aforcado no alpendre da súa casa non facía moito tempo. Acusárano da morte de Florinda, a muller do concelleiro, e naquel entón contárase que fora por unha lea de saias. A dicir a verdade era moi boa moza. Aparecera morta ao abrigo dun valo, aberta de arriba abaixo e coas vísceras fóra coma se dun porco se tratase. Mais Antón sabía moi ben quen cometera aquel crime, agora comezaba a entender o absurdo de toda aquela noite. El sabía quen matara a Florinda, pero nunca considerou en falar, pois sabía que se o facía era home morto.

Antón ía saír do adro, xa sentía os calzóns algo húmidos; aquilo saírase do normal, mais sentiu unha friaxe nas costas. Xa tremendo de medo, cos pelos tesos coma espiñas e o corazón estoupándolle no peito presentiu como se algo lle tocase no ombreiro, deu a volta, e viu a mirada baleira e suplicante de Manuel; unha caveira cos ósos abaneando na que só se vían uns ocos frondosos e sen fin, pregando xustiza.

Antón marcha do adro como levado polos demos e guiado polo alumear da Lúa, encamíñase dereitiño a casa. Aquela noite lucíralle moito, chegou a súa casa e nin palabras tivo para dedicarlle a súa familia, marchou dereitiño para a cama, buscando a maneira de lle axudar a aquela alma en pena que vagaba sen descanso polo cemiterio.

Ao amencer do día seguinte, Antón escribiu un anónimo con toda a verdade. Foino entregar a caixa do correo para a garda civil. Era o menos que podía facer, agora só cabía esperar. Só esperaba que o culpable, o fillo do alcalde, pagara por aquel crime... Aínda non era de todo tarde.

Abel Romero Lamas  2ºESO

                 

                                  Pacto de morte

Sempre sentín que non había perigo ,que a vida era longa, que con só 10 anos nada nin ninguén me podía facer mal, que ningunha enfermidade  me podería coller e que sería eterna, pero estaba enganada.A  todos nos chega a hora na que nos vamos, na que  a morte nos alcanza, intentar escapar é un gran erro, e se non estás seguro ,escoita a miña historia atentamente.

Tan só tiña 10 anos cando caín enferma nunha enfermidade que para os médicos era descoñecida. Pasaba os días na cama sen poder moverme e sentía pouco a pouco como a miña enerxía diminuía , vendo como as horas e os días pasaban e todo seguía igual ,sen mellorar nada e achegándome máis e máis ao fin. Non entendía por que me pasaba iso a min mentres  os meus compañeiros estaban fóra xogando e rindo, con 10 anos debería ter toda unha vida por diante e non ver o final tan cerca. A sorte non estaba do meu lado e Deus tampouco. Pero unha noite, aconteceu algo que o cambiaría todo,  para ben ou para mal.

Foi raro e sinistro á vez, era un soño , pero era real. Había unha sombra e unha luz ,estaba avanzando cara a luz, cando a sombra me freou. Entón puiden ver o seu aspecto , eses ollos que semellaban roxos, ese sorriso tenebroso e esa sensación inqueda que tiña. Parecía un home, pero podería ser un demo. Nese intre,díxome:

            -Escoitei que a vida foi inxusta contigo, que tes unha enfermidade incurable e que se che acaba o tempo. Ben, pois eu podo axudarte, podo facer que esa enfermidade desapareza para sempre. Ti soamente tes que prometerme que cando a morte veña a por min, deixarás que te leve no meu lugar.

O home colleu unha daga e fixo un corte na palma da man, e despois ofreceume  a min a daga e a súa man. Como estaba desesperada aceptei ,sen pensar no que eu tería que cumprir algún día. E así recupereime milagrosamente, e tiven anos de alegría, sen recordar que tiña un pacto co home do soño. Pero todo o bo acaba, e logo a morte quixo levar o meu amigo. Era un venres e estaba a punto de anoitecer cando alguén petou na miña porta, abrina e recoñecín de contado o home do pacto que me dixo que a morte xa viña e  a morte apareceu dicíndome:

         -Fixeches un pacto e agora virás ti comigo en vez del, por non ir na túa hora.

Con valentía dixen:

         -Morrerei tan cedo ,por tan só querer vivir?

A  morte asombrada, quedou pensativa e finalmente dixo:

      -Como es unha rapaza valente ,só te avisarei. Só eu xogo cos mortos e cos vivos.Se xogas cos mortos,acabarás morrendo.

E unha luz iluminouno todo, deixándome soa, e cando mirei para o meu brazo decateime de que a ultima frase que dixera estaba escrita na miña pel, de forma que nunca a esquecería, xa que sempre a levaría comigo.

Paula Pallas Otero 3º ESO