Richard Gerver, asesor e experto en educación
“As escolas quedarán obsoletas antes do que cremos”
- “¿Por qué estudiamos asignaturas? É unha maneira ridícula de parcelar o coñecemento”
- “Os pais acabarán cuestionando as escolas. A educación colaborativa gañará peso”
Richard Gerver (Londres, 1969) era un director de escola máis ata que se puxo á fronte da Grange Primary School, unha das peores de Reino Unido. Dous anos despois, o colexio situouse entre os primeiros do país e poñíase como exemplo de innovación en todo o mundo. Gerver dedícase hoxe a asesorar escolas a través de The International Curriculum Foundation, da que é cofundador. Tamén percorre o orbe falando do seu modelo de educación, baseado en crear contextos reais nos que se mesturen varias disciplinas. Foi un dos poñentes estrela do Congreso de Mentes Brillantes, organizado a semana pasada en Madrid por Ser Creativos.
Se lle deran plenos poderes para cambiar o sistema educativo do seu país, ¿qué faría?
Empezaría por formular a pregunta fundamental: qué tipo de seres humanos queremos que sexan os nosos fillos cando completen a súa educación. Nesta discusión implicaría a educadores, pero tamén a emprendedores sociales, empresarios, ONG, líderes de pensamento e, só se fora imprescindible, a políticos [risas]. Creo no antigo proverbio africano que di que fai falta todo un pobo para educar a un só neno.
¿Qué forma tomaría o seu sistema?
“Cada país debe buscar un modelo propio”
Gerver di que os mestres deben tomar a sartén polo mango. “Non podemos caer na actitude victimista de que o sistema non nos deixa facer cousas novas. Os profesores debemos actuar como profesionais, e os profesionais solucionan problemas”.
Por aí empezou a revolución que levou a cabo Gerver na Grange Primary School. “Cando cheguei vin que os mestres perderan a súa paixón. Démoslles poder para que cambiaran as dinámicas. Queríamos crear un currículum e unha experiencia para os estudantes que fosen ricos en contextos. Para iso explotamos o concepto dos xogos de rol. Representábamos situacións en emisoras de radio, televisións, cafés, museos, tendas... Todo aquilo que nos encontramos na vida real. Cando aprendían lingua, matemáticas ou ciencias, estábano facendo en situacións parecidas á realidade”, recorda.
Na súa opinión, ningún país deu aínda coa fórmula ideal en materia de educación. “En todos os Estados podemos encontrar iniciativas moi interesantes. Non só nos escandinavos e en Asia. Os modelos non son exportables. Cada país debe ser capaz de encontrar un sistema que lle funcione e se adapte á súa realidade”.
Gerver considera moi interesante o modelo proposto por Roger Schank, orientado ás competencias necesarias na vida laboral. “Creo que o seu traballo é moi interesante, porque trata sobre o desenvolvemento do coñecemento, o cerebro, a evolución humana, as capacidades cognitivas naturais e a forma de aprendizaxe. O perigo é pensar que o seu método é a panacea. O seu modelo é simplemente unha provocación que desafía ao sistema e propón novas formas de organizalo. Cada un ten que dar co sistema que mellor se adapte ao seu entorno. Vin os resultados dalgúns dos centros nos que se aplica o seu sistema: nalgúns son brillantes, noutros non tanto. Por enriba de todo, creo que o modelo de Schank serve para avivar o debate. El sería o primeiro en decirlle que non siga o seu sistema cegamente”.
Trataría de potenciar o desenvolvemento das habilidades naturais de aprendizaxe dos nenos. Creo que os pequenos son aprendices avezados, teñen unha increíble curiosidade natural. A maior parte de coñecementos que adquire unha persoa, como identificar as entoacións vocais ou interpretar expresións faciais, acontece antes de que chegue ao colexio. O actual sistema, que consiste en levarlles a unhas aulas, inxectarles información y devolvelos as súas casas, é insuficiente. O punto clave é cómo desenvolver e nutrir os seus talentos naturais. Deben ser alumnos activos, non pasivos.
¿Qué competencias debe adquirir un alumno do século XXI?
As esenciais son la colaboración, a solución de problemas, o espíritu emprendedor, perseguir intereses propios, ter espíritu crítico e desafiar as convencións. O sistema debe preparar aos mozos para que se adapten a un mundo en constate cambio, para que sexan más lanzados e independentes, que teñan máis control sobre as súas vidas e colaboren entre eles para encontrar solucións aos problemas.
¿Cambiaría, entonces, as asignaturas habituais?
Preguntouse algunha vez por qué estudiamos en base a asignaturas? É unha maneira ridícula de compartimentar o coñemento. O mundo real non funciona así. Habría que deseñar a maneira en que a experiencia e o coñecemento de cada materia estivesen mellor integrados. Os nenos desenvólvense mellor en entornos multitarea. Cando xogan ás consultas médicas usan coñecementos de lingua, matemáticas e ciencias á vez. Se a aprendizaxe ten lugar en ambientes ricos en contextos, ninguén quedará realmente desconectado. É importante que o compoñente experiencial gañe peso fronte ao académico, que agora mesmo monopoliza o ensino.
¿Cómo encaixan neste modelo os deberes e os exames?
Estamos nun punto no que todo o mundo coincide en que necesitamos innovar e remodelar o sistema educativo, pero ao mismo tempo non deixamos de avaliar o seu rendemento en base a métricas do século XIX. ¡É ridículo! Non me malinterprete: por suposto que hai que avaliar continuamente o progreso de cada neno. Sería indicado medir o rendemento tamén en función de que ben se desenvolven os estudantes nos valores e coñecementos traballados, de cómo relacionan habilidades con intereses e de qué propósitos insertan en cada actuación.
¿Cánto tempo levaría completar este cambio de modelo?
Eu son optimista, porque os nenos son colaborativos por natureza e as novas tecnoloxías son, na miña opinión, moi boas para o seu desenvolvemento. Cando eu era pequeno, a idea de poder falar cun neno ruso parecía ridícula. Hoxe o meu fillo xoga e se comunica con nenos de todo o mundo coa súa consola. Creo que dentro de no moito os pais desafiarán a propia idea de levar a seus fillos á escola, apostando por modelos de educación colaborativa e online. Pode que as escolas queden obsoletas antes do que cremos. Os nososo fillos son uns consumidores moitísimo máis complexos do que éramos nós á súa idade. Tamén son moito máis incontrolables. Hoxe en día, se non lles gusta algo, cámbiano.
CincoDias | Gracias por la lectura
Ningún comentario:
Publicar un comentario