xoves, 16 de febreiro de 2017

FEBREIRO MES DO AMOR E DA POESÍA


 FEBREIRO MES DO AMOR

A CANDELORIA, A FESTA DA LUZ

















A Candeloria é unha festa relixiosa que se celebra o día 2 de febreiro. Consiste na bendición das candeas que despois serían utilizadas na celebración da Semana Santa (máis exactamente o xoves santo). Pero en Galicia ademais era considerada a data coma un preludio da chegada da primavera e con ela o renacer da natureza. Dicíase que era a época do casamento dos paxaros e para os mariñeiros tamén era o comezo da navegación despois da longa espera no período invernal no cal a maior parte das embarcacións non saían dos portos. 









O nome da Candeloria está orixinado pola procesión realizada dentro da igrexa con candeas benditas. Esta purificación virxinal e as candeas eran o antídoto cristián para a fertilidade romana e os fachos “lupercales”. 
 En Galicia non só era moi celebrada esta festa dentro do relixioso, senón que, no ámbito agrario, se celebraba o “casamento dos paxariños”  Di un refrán que “a partir da Candeloria, ningunha ave voa soa”. Considerábase a esta festa coma “a do amor e do apareamento no reino animal”.  
Nalgunhas comarcas,  tamén era considerado o día do encantamento das cobras, pois, entre os labregos, era moi común dicir  “Santa Candeloria me ampare esta cobra”, invocando poder para manter lonxe calquera tipo de serpe. 
Hai outro refrán que di: “Cando a Candeloria chora, medio inverno vai fóra; que chore, que deixe de chorar, a metade do inverno está por pasar”.

  DILLO CUN POEMA            MES DA POESÍA               DILLO CUN POEMA

                                         Resultado de imaxes para san valentinResultado de imaxes para san valentin
No CPI PECALAMA celebramos o mes do amor cun concurso de poesía . Podedes enviar todos os textos que queirades (poemas, cartas, caligramas, debuxos...) ao correo da Biblioteca, teñen que ter como tema "o amor". Non te cortes e expresa os teus sentimentos a calquera persoa (pai, nai, avoa, amigo/a, profesor/a...)




Ademais recollemos os máis famosos poemas de amor e adornamos as paredes do colexio para que vos inspiredes . Estes son os poemas escollidos, pero se ti tes algún outro favorito envíao.
Gustavo Adolfo Bécquer (Sevilla,  1836-Madrid,  1870)
Rima LIII


Volverán las oscuras golondrinas
en tu balcón sus nidos a colgar,
y otra vez con el ala a sus cristales
jugando llamarán.
Pero aquellas que el vuelo refrenaban
tu hermosura y mi dicha a contemplar,
aquellas que aprendieron nuestros nombres…
¡esas… no volverán!.
Volverán las tupidas madreselvas
de tu jardín las tapias a escalar,
y otra vez a la tarde aún más hermosas
sus flores se abrirán.
Pero aquellas, cuajadas de rocío
cuyas gotas mirábamos temblar
y caer como lágrimas del día…
¡esas… no volverán!
Volverán del amor en tus oídos
las palabras ardientes a sonar;
tu corazón de su profundo sueño
tal vez despertará.
Pero mudo y absorto y de rodillas
como se adora a Dios ante su altar,
como yo te he querido…; desengáñate,
¡así… no te querrán!


 PABLO NERUDA -Chile o 12 de xullo de 1904 e finado en Santiago de Chile o 23 de setembro de 1973,  poeta chileno, gañador do Premio Nobel de Literatura no 1971.

Me gustas cuando callas porque estás como ausente,
y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca.
Parece que los ojos se te hubieran volado
y parece que un beso te cerrara la boca.
Como todas las cosas están llenas de mi alma
emerges de las cosas, llena del alma mía.
Mariposa de sueño, te pareces a mi alma,
y te pareces a la palabra melancolía;
Me gustas cuando callas y estás como distante.
Y estás como quejándote, mariposa en arrullo.
Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:
déjame que me calle con el silencio tuyo.
Déjame que te hable también con tu silencio
claro como una lámpara, simple como un anillo.
Eres como la noche, callada y constelada.
Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.
Me gustas cuando callas porque estás como ausente.
Distante y dolorosa como si hubieras muerto.
Una palabra entonces, una sonrisa bastan.
Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto.
 Pablo Neruda , Poema XV, 20 poemas de amor y una canción desesperada 
 Rosalía de Castro 
Santiago de Compostela  24 de febreiro de 1837 e finada en Padrón o 15 de xullo de 1885

                Quíxente tanto meniña
tívenche tan grande amor,
que para min eras lúa,
branca aurora e craro sol;
augua limpa en fresca fonte,
rosa do xardín de Dios,
alentiño do meu peito,
vida do meu corazón».
Así che falín un día
camiñiño de San Lois,
todo oprimido de angustia,
todo ardente de pasión,
mentras que ti me escoitabas
depinicando unha frol,
porque eu non vise os teus ollos
que refrexaban traiciós.
Dempois que si me dixeches,
en proba de teu amor
décheme un caraveliño
que gardín no corazón.
¡Negro caravel maldito, 
que me fireu de dolor!
Mais a pasar polo río,
¡o caravel afondou!...
Tan bo camiño ti leves
como o caravel levou.
     Rosalía de Castro,  Cantares gallegos
                        

Francisco de QUEVEDO Madrid o 14 de setembro de 1580 e finado en Villanueva de los Infantes (Cidade Real) o 8 de setembro de 1645,




Cerrar podrá mis ojos la postrera
Sombra que me llevare el blanco día,
Y podrá desatar esta alma mía
Hora, a su afán ansioso lisonjera;

Mas no de esotra parte en la ribera
Dejará la memoria, en donde ardía:
Nadar sabe mi llama el agua fría,
Y perder el respeto a ley severa.

Alma, a quien todo un Dios prisión ha sido,
Venas, que humor a tanto fuego han dado,
Médulas, que han gloriosamente ardido,

Su cuerpo dejará, no su cuidado;
Serán ceniza, mas tendrá sentido;
Polvo serán, mas polvo enamorado.




RUBÉN DARÍO 18 de xaneiro de 1867 e finado en León (Nicaragua) o 6 de febreiro de 1916,
Cuando llegues a amar

Cuando llegues a amar, si no has amado,
Sabrás que en este mundo
Es el dolor más grande y más profundo
Ser a un tiempo feliz y desgraciado.

Corolario: el amor es un abismo
De luz y sombra, poesía y prosa,
Y en donde se hace la más cara cosa
Que es reír y llorar a un tiempo mismo.

Lo peor, lo más terrible,
Es que vivir sin él es imposible.
Rubén Darío

 

  

 

 

                   Mario Benedetti -14 de setembro de 1920-Montevideo, 17 de maio de 2009

 

Si me ves triste

Si algún día me ves triste no me digas nada, 
solo quiéreme.
Si me encuentras en la soledad de la oscura noche,

 no me preguntes nada,
 solo acompáñame.
Si me miras y no te miro, 

no pienses nada, 
compréndeme.
Si lo que necesitas es amor

 no tengas miedo,
 ámame.
Pero si alguna vez dejaras de quererme

 no me digas nada.
Recuérdame.

                                    
Mario Benedetti



Federico García Lorca(Fuente Vaqueros, Granada, 5 de xuño de 1898-, 19 de agosto de 1936

Amor de mis entrañas, viva muerte,
en vano espero tu palabra escrita
y pienso, con la flor que se marchita,
que si vivo sin mí quiero perderte.


El aire es inmortal. La piedra inerte
ni conoce la sombra ni la evita.
Corazón interior no necesita
la miel helada que la luna vierte.


Pero yo te sufrí. Rasgué mis venas,
tigre y paloma, sobre tu cintura
en duelo de mordiscos y azucenas.


Llena, pues, de palabras mi locura
o déjame vivir en mi serena
noche del alma para siempre oscura.

Federico García Lorca (1898-1936)

 



Celso Emilio Ferreiro  Celanova o 4 de xaneiro de 1912 e finado en Vigo o 31 de agosto de 1979

 

Eu en ti.

Eu xa te busquei
cando o mundo era unha pedra intacta.
Cando as cousas buscaban os seus nomes,
eu xa te buscaba.
Eu xa te procurei
no comezo dos mares e das chairas.
Cando Dios procuraba compañía
eu xa te procuraba.
Eu xa te chamei
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.
Eu xa te namorei
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.
Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu, na túa ialma.
Celso Emilio Ferreiro (1991) O soño sulagado


Ningún comentario:

Publicar un comentario